St. Dimitrios Moonee Ponds

Wherever the Holy Spirit is present,
He makes people of Gold Out of People of Clay.

– St John Chrysostom 4^th Century –

Saint Dimitrios, Moonee Ponds is a parish of the Greek Orthodox Archdiocese of Australia in the Archdiocesan District of Northcote, located in Melbourne’s north west. Our community is open to anyone in need of spiritual guidance.

WELCOME MESSAGE FROM

HIS EMINENCE ARCHBISHOP MAKARIOS

Reverend Father
John Frangos

Father John is one of five sons to Reverend Father Synesios and the late Presvytera Maria.

Born in Brisbane and raised in Goulburn, New South Wales, he finished high school in Melbourne. He went on to study Science (pharmacology, chemistry and later toxicology) and worked as a toxicologist. In 2018 Fr John was ordained to the priesthood. He was assistant priest at the Monastery of Panagia Gorgoepikoos and was assigned as Parish Priest at St Dimitrios in July 2022.

Schedule Appointment

OUR ORGANIZATIONS

“Orthodox Christianity is a way of life in which there is a profound and direct relationship between dogma and praxis, faith and life. This unity of faith and life means that the reality of the eternal truths lies in their experiential power, rather than in their codification into a set of ideological constructs.”

— His All Holiness Ecumenical Patriarch Bartholomew —

CHURCH SERVICES

SCHOOLS

OUR SERVICES

Saint Dimitrios,
Moonee Ponds

Saint Dimitrios, Moonee Ponds is a parish of the Greek Orthodox Archdiocese of Australia in the Archdiocesan District of Northcote, located in Melbourne’s north west. Our community is open to anyone in need of spiritual guidance.

Archbishop’s Message

Μήνυμα τοῦ Σεβ. Ἀρχιεπισκόπου Αὐστραλίας κ.κ Μακαρίου

γιά τά 50 χρόνια ἀπό τήν ἵδρυση τῆς

Ἐνορίας τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, στό Moonee Ponds.

Εἶναι πράγματι μιά ἰδιαίτερη εὐλογία ἀπό τόν Θεό ἡ συμπλήρωση μισοῦ αἰῶνα ζωῆς καί δράσεως γιά τήν Ἐνορία τοῦ Ἁγίου Δημητρίου στό Moonee Ponds, ἄν καί ἡ Κοινότητα εἶχε ἀρχίσει νά λειτουργεῖ ἀρκετά χρόνια νωρίτερα καί, μάλιστα, τά πρῶτα χρόνια χωρίς κἄν νά ἔχει μόνιμη βάση καί δικό της Ναό. Ὅμως, χάρη στή φιλοτιμία, τήν ἐργατικότητα, τήν ἀφοσίωση, τήν πίστη τῶν προγόνων μας καί, κυρίως, τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ χτίστηκε καί παραδόθηκε στή λατρεία ὁ περικαλλής σημερινός Ναός, ἐν ἔτει 1975, γιά νά δοξολογογεῖται, ὅπως ἁρμόζει τό ἅγιο Ὅνομα τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί γιά νά θυμοῦνται οἱ νεότεροι τούς κόπους καί τίς θυσίες τῶν πατέρων τους.

Ὁ Ναός τοῦτος, πού φέτος συμπληρώνει πενήντα ὁλόκληρα χρόνια ζωῆς καί παρουσίας, εἶναι ἕνα ἀκόμα ὁρόσημο καί τοπόσημο τῆς ἱστορίας καί τοῦ θαύματος τοῦ Ἑλληνισμοῦ στήν Πέμπτη Ἤπειρο, ἕνα θαῦμα πού πραγματοποιήθηκε μέσα ἀπό δυσθεώρητες δυσκολίες, ἐμπόδια καί πειρασμούς γιά νά φανερώνει πώς στό τέλος πάντα τό καλό νικᾷ. Οἱ πρόγονοί μας, πού κατέφθασαν ἐδῶ γιά νά ἀναζητήσουν μιά καλύτερη ζωή, ἀφήνοντας πίσω μιά Πατρίδα πού αἱμορραγοῦσε καί πάσχιζε νά κλείσει τίς πληγές της, ἦταν ἄνθρωποι ἁπλοί, ἄνθρωποι τοῦ μόχθου καί τοῦ ἀγῶνα γιά τή ζωή, ἀλλά καί ἄνθρωποι τῆς βαθιᾶς καί ἄδολης πίστης, ἦταν δηλαδή ἐκεῖνο τό «μικρόν ποίμνιον» (Λκ. ιβ’, 32), πού λέει τό Εὐαγγέλιο, ἐκεῖνο τό λιγοστό προζύμι πού καταφέρνει μέ τήν ἐκπληκτική ζωόγονο δύναμή του νά ζυμώσει ὅλο ἀλεύρι (πρβλ. Γαλ. ε’, 9).

Δίχως ἀμφιβολία, ἡ ζωή τῆς πρώτης γενιᾶς τῶν μεταναστῶν ἦταν δύσκολη καί ὁ νόστος τήν ἔκανε ἀκόμη δυσκολότερη· ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἦταν καί παραμένει ὄχι μόνο κιβωτός Σωτηρίας, δύναμη παρηγοριᾶς καί ἑστία μητρική ἀλλά καί ἄρρηκτο σημεῖο ἀναφορᾶς καί σύνδεσης μέ τήν Πατρίδα. Γι’ αὐτό καί οἱ ἀπανταχοῦ Ἕλληνες, ὅπου καί ἄν βρέθηκαν στόν κόσμο, μαζί μέ τό φτωχικό τους σπίτι οἰκοδόμησαν καί τόν Οἶκο τοῦ Κυρίου, διότι ὅλα μπορεῖ νά τά στερηθοῦμε ὡς Ἕλληνες καί νά ἐπιβιώσουμε ἀλλά χωρίς τήν πίστη μας καί τή γλῶσσα μας, γιά νά λατρεύουμε τόν Θεό μας, νά τραγουδᾶμε τίς χαρές μας καί νά θρηνολογοῦμε τίς λύπες μας, τό δίχως ἄλλο θά ἀφανιστοῦμε μέσα στην ἀδυσώπητη ὁμογενοποιητική χοάνη τῆς παγκοσμιοποίησης.Καί τοῦτο τό γνώριζαν καλά οἱ Πατέρες μας, τό κουβαλοῦσαν στο πνευματικό τους γονιδίωμα, μαζί μέ τήν εὐχή τῆς μάνας καί τήν μικρή χάρτινη εἰκόνα τῆς Παναγίας πού ἔφεραν μαζί τους, τιμαλφές ἀνεκτίμητης ἀξίας, γιά να τούς προστατεύει καί νά τούς ἁπαλύνει τόν πόνο τῆς ξενιτιᾶς. Αὐτόν τόν πόνο ἀκούμπησαν οἱ προπάτορες μας σέ τούτη τήν Ἐκκλησία καί στόν Ἅγιο Δημήτριο καί τόν παρέδωσαν στούς ἐπιγενομένους, δεῖγμα τῆς πίστης καί τῆς αφοσίωσής τους στόν Θεό. Τοῦτες τίς πονεμένες ψυχές καθοδήγησαν, μέ ἄπειρη ἀγάπη και τρυφερότητα, οἱ ἱερεῖς πού ἀφιέρωσαν τή ζωή τους σ’ αὐτήν τήν Ἐνορία· ὁ μακαριστός Ἀρχιμανδρίτης τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου π. Παναγιώτης Στυλιανόπουλος, ὁ μετέπειτα Ἐφημέριος π. Ἐμμανουήλ Λυκοπάντης μέχρι και τόν σημερινό ἱερέα τῆς Ἐνορίας, τόν ἀκάματο καί ἀφοσιωμένο ἐργάτη τοῦ Ἀμπελῶνα τοῦ Κυρίου π. Ἰωάννη Φράγκο.Καταθέτω, ἐκ μέρους τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Αὐστραλίας ἀλλά και προσωπικῶς τήν βαθιά μου εὐγνωμοσύνη καί τήν ἀνεξάλειπτη ὀφειλή μου σέ ὅλους ὅσοι ἐργάστηκαν στήν Ἐνορία αὐτή -κληρικούς καί λαϊκούς- για περισσότερα ἀπό πενήντα χρόνια καί προσέφεραν μέ αὐταπάρνηση και φιλοτιμία. Ἀποτελοῦν παράδειγμα καί ὁδοδείκτη στήν ἐποχή μας, πού τό πνεῦμα τῆς ἀτομοκρατίας καί τοῦ ὠφελιμισοῦ κυριαρχεῖ ἀπειλητικά, καί πού οἱ ἀξίες τῆς πίστης, τῆς προσφορᾶς, τῆς ἀλληλεγγύης καί τοῦ ἀνθρωπισμοῦ περιθωριοποιοῦνται.

Ἀπονέμω σέ ὅλους τήν πατρική καί Ἀρχιερατική μου εὐλογία, συγχαίρω και ἐπαινῶ ὅλους γιά τήν ἀγάπη καί τήν ἀφοσίωσή σας στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τήν Ἱερά Ἀρχιεπισκοπή καί τό Οἰκουμενικό μας Πατριαρχεῖο καί εὔχομαι ὁλοκαρδίως ὁ Θεός νά χαρίζει σέ ἐσᾶς καί τίς οἰκογένειες ὑγεία καί δύναμη, ὥστε ὅλοι μαζί νά λατρεύουμε γιά ἔτη πολλά τόν Τριαδικό Θεό μας καί νά δοξολογούμε τόν Ἅγιο Μεγαλομάρτυρα Δημήτριο στόν περικαλέστατο Ναό του.

Μέ πατρικές εὐχές καί ἀγάπη Χριστοῦ.